Στο κέντρο.

Από μικρή , πολύ μικρή , έμαθα να αγαπώ τις πόλεις . Μεγάλωσα σε προάστιο της Μελβούρνης αλλά οι αγαπημένες μου στιγμές ήταν όταν παίρναμε το τρένο και κατεβαίναμε στο κέντρο της εξαιρετικής αυτής πόλης. Το άστυ. Τα κέντρα των πόλεων , εκεί που χτυπά η καρδιά κάθε πόλης... Δεν αντέχω τα προάστια - τα θεωρώ βαρετά , απρόσωπα , ανίκανα να εξιτάρουν τη φαντασία- παρακαλείστε να μην με ρωτήσετε γιατί ζω σ'ένα από αυτά.

Το μεσημέρι του Σαββάτου βρέθηκα για αρκετή ώρα στο κέντρο. Ελάχιστος κόσμος , κατεστραμμένες βιτρίνες καταστημάτων , τοίχοι γραμμένοι με συνθήματα, βανδαλισμοί παντού . Μια εικόνα και μια αίσθηση αποκαρδιωτική. Αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν στην πρωτεύουσα κράτους που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Το βράδυ με πήρε φίλη από τη Γαλλία, ανήσυχη για τα γεγονότα των ημερών. Αμήχανα της απάντησα με αοριστολογίες.
Χθες βραδάκι , σινεμά στο Άστυ - αγαπημένος χώρος του αθηναϊκού κέντρου-, παραδόξως μαζευτήκαμε καμιά 20αριά άτομα! Δεν το περίμενα , αναθάρρησα. Βγαίνοντας από τη σκοτεινή αίθουσα , ήταν η ώρα που άρχιζε να σουρουπώνει. Λίγη κίνηση , λίγος κόσμος αλλά κάπως πιο χαλαρός . Πιο ήρεμος ίσως;  Κι αν όχι πιο ήρεμος , μήπως ήρθε ο καιρός να ηρεμήσουμε σιγά σιγά;