La casa de papel είναι μια ισπανική σειρά παραγωγής 2017 που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις, ίσως επειδή οι ίδιοι οι θεατές βρεθήκαμε να είμαστε θύματα του Συνδρόμου της Στοκχόλμης, του συνδρόμου που αφορά ομήρους οι οποίοι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ταυτίζονται με τους απαγωγείς τους.
Η ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των 15 επεισοδίων έχει ως εξής:
Ο "Καθηγητής", ένας φαινομενικά ασήμαντος άνθρωπος, είναι ο εγκέφαλος της πιο εντυπωσιακής ληστείας όλων των εποχών στην Ισπανία. Έχει ως σκοπό να καταλάβει το εθνικό νομισματοκοπείο της χώρας για λίγες μέρες, να τυπώσει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και να διαφύγει. Όλα αυτά με τη βοήθεια των συντρόφων του οι οποίοι θα καταλάβουν το νομισματοκοπείο, ενώ αυτός θα συντονίζει απ'έξω. Τους συντρόφους του τους έχει διαλέξει προσεκτικά κι διαθέτουν ένα κοινό στοιχείο: Έχουν προβλήματα με τον νόμο.
Τους συγκεντρώνει σε ένα απομονωμένο εξοχικό, τους εκπαιδεύει για μήνες ολόκληρους, τους εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τι πρέπει να κάνουν, πώς να αντιδράσουν σε κάθε συνθήκη, τι να περιμένουν, πώς να αντιμετωπίσουν το απρόβλεπτο. Ανάμεσα στα άλλα τους επιβάλλει να μην χρησιμοποιούν τα ονόματα τους και τους προτρέπει να "βαπτιστούν" με ονόματα πόλεων. Έτσι στην ομάδα που θα εισβάλει στο νομισματοκοπείο έχουμε τους: Βερολίνο, Όσλο, Ελσίνκι, Τόκιο, Ναϊρόμπι, Μόσχα, Ντένβερ και Ρίο.
Κι εισβάλλουν. Πιάνουν ομήρους τους υπαλλήλους κι επισκέπτες τους οποίους έχει υπολογίσει ο Καθηγητής και τους οποίους χρησιμοποεί ως asset και ξεκινούν την εκτύπωση των χρημάτων. Όλα μοιάζουν ωραία κι όμορφα στην αρχή, όμως σιγά σιγά προκύπτουν τα πρώτα προβλήματα, προβλήματα που έχουν σχέση με την αντίδραση των ομήρων, τις μεταξύ τους σχέσεις, τις ενίοτε τεταμένες σχέσεις μεταξύ των μελών της συμμορίας αλλά κυρίως με την αστυνομία που έχει περικυκλώσει το κτίριο με ό,τι αστυνομική δύναμη υπάρχει στην πόλη. Ο Καθηγητής πάνω κάτω μοιάζει να τα έχει προβλέψει όλα και καταφέρνει, έστω και δύσκολα, να δίνει την πρέπουσα λύση σε οριακές καταστάσεις. Εκείνο που δεν έχει προβλέψει είναι ο έρωτας του για την αστυνομικό που έχει αναλάβει την υπόθεση!
Η σειρά παιζει ωραία το χαρτί τόσο του αστυνομικού όσο και του ψυχολογικού θρίλλερ, αν και γέρνει το ενδιαφέρον περισσότερο προς το δεύτερο. Ναι, μας ενδιαφέρει, και πολύ μάλιστα, να μάθουμε αν θα καταφέρουν τελικά, να τυπώσουν τα χρήματα ΚΑΙ να διαφύγουν. Ναι, μας ενδιαφέρει να δούμε πώς θα καταφέρνει κάθε φορά να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά ο Καθαηγητής από την αστυνομικίνα που τον κυνηγά. Αυτό όμως που ελκύει τον θεατή περισσότερο είναι οι ίδιοι οι ληστές. Ποια είναι η προσωπική τους ιστορία, γιατί τους διάλεξε ο Καθηγητής, ποιες οι μεταξύ τους σχέσεις, ποιες οι σχέσεις τους με τους ομήρους, πώς αντιδρούν στα ζόρικα. Αρχίζουμε και ξεχωρίζουμε τα ελαττώματα και τα προτερήματα του καθενός και ξαφνικά σε κάποιο τυχαίο επεισόδιο διαπιστώνουμε ότι τους έχουμε συμπαθήσει τόσο πολύ, έχουμε λατρέψει τον παρανοϊκό Βερολίνο (μεγάλη ερμηνεία του ηθοποιού Pedro Alonso), την επιπόλαιη Τόκιο, την τσαχπίνα Ναϊρόμπι, τον ερωτευμένο Ρίο, τόσο που όταν πια όλα τελειώνουν θέλουμε να ξαναβρεθούμε μαζί τους στο νομισματοκοπείο, όμηροι πια της γοητείας τους. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης που αναφέραμε.
Μεγάλη σειρά που πετυχαίνει να δώσει άλλη διάσταση στο concept "εντυπωσιακή ληστεία μετά ομηρείας".
ΔΕΝ περιμένουμε (ούτε θέλουμε) την αμερικάνικη βερσιόν! (Νισάφι πια!)
Η ιστορία που εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των 15 επεισοδίων έχει ως εξής:
Ο "Καθηγητής", ένας φαινομενικά ασήμαντος άνθρωπος, είναι ο εγκέφαλος της πιο εντυπωσιακής ληστείας όλων των εποχών στην Ισπανία. Έχει ως σκοπό να καταλάβει το εθνικό νομισματοκοπείο της χώρας για λίγες μέρες, να τυπώσει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ και να διαφύγει. Όλα αυτά με τη βοήθεια των συντρόφων του οι οποίοι θα καταλάβουν το νομισματοκοπείο, ενώ αυτός θα συντονίζει απ'έξω. Τους συντρόφους του τους έχει διαλέξει προσεκτικά κι διαθέτουν ένα κοινό στοιχείο: Έχουν προβλήματα με τον νόμο.
Τους συγκεντρώνει σε ένα απομονωμένο εξοχικό, τους εκπαιδεύει για μήνες ολόκληρους, τους εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια τι πρέπει να κάνουν, πώς να αντιδράσουν σε κάθε συνθήκη, τι να περιμένουν, πώς να αντιμετωπίσουν το απρόβλεπτο. Ανάμεσα στα άλλα τους επιβάλλει να μην χρησιμοποιούν τα ονόματα τους και τους προτρέπει να "βαπτιστούν" με ονόματα πόλεων. Έτσι στην ομάδα που θα εισβάλει στο νομισματοκοπείο έχουμε τους: Βερολίνο, Όσλο, Ελσίνκι, Τόκιο, Ναϊρόμπι, Μόσχα, Ντένβερ και Ρίο.
Κι εισβάλλουν. Πιάνουν ομήρους τους υπαλλήλους κι επισκέπτες τους οποίους έχει υπολογίσει ο Καθηγητής και τους οποίους χρησιμοποεί ως asset και ξεκινούν την εκτύπωση των χρημάτων. Όλα μοιάζουν ωραία κι όμορφα στην αρχή, όμως σιγά σιγά προκύπτουν τα πρώτα προβλήματα, προβλήματα που έχουν σχέση με την αντίδραση των ομήρων, τις μεταξύ τους σχέσεις, τις ενίοτε τεταμένες σχέσεις μεταξύ των μελών της συμμορίας αλλά κυρίως με την αστυνομία που έχει περικυκλώσει το κτίριο με ό,τι αστυνομική δύναμη υπάρχει στην πόλη. Ο Καθηγητής πάνω κάτω μοιάζει να τα έχει προβλέψει όλα και καταφέρνει, έστω και δύσκολα, να δίνει την πρέπουσα λύση σε οριακές καταστάσεις. Εκείνο που δεν έχει προβλέψει είναι ο έρωτας του για την αστυνομικό που έχει αναλάβει την υπόθεση!
Η σειρά παιζει ωραία το χαρτί τόσο του αστυνομικού όσο και του ψυχολογικού θρίλλερ, αν και γέρνει το ενδιαφέρον περισσότερο προς το δεύτερο. Ναι, μας ενδιαφέρει, και πολύ μάλιστα, να μάθουμε αν θα καταφέρουν τελικά, να τυπώσουν τα χρήματα ΚΑΙ να διαφύγουν. Ναι, μας ενδιαφέρει να δούμε πώς θα καταφέρνει κάθε φορά να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά ο Καθαηγητής από την αστυνομικίνα που τον κυνηγά. Αυτό όμως που ελκύει τον θεατή περισσότερο είναι οι ίδιοι οι ληστές. Ποια είναι η προσωπική τους ιστορία, γιατί τους διάλεξε ο Καθηγητής, ποιες οι μεταξύ τους σχέσεις, ποιες οι σχέσεις τους με τους ομήρους, πώς αντιδρούν στα ζόρικα. Αρχίζουμε και ξεχωρίζουμε τα ελαττώματα και τα προτερήματα του καθενός και ξαφνικά σε κάποιο τυχαίο επεισόδιο διαπιστώνουμε ότι τους έχουμε συμπαθήσει τόσο πολύ, έχουμε λατρέψει τον παρανοϊκό Βερολίνο (μεγάλη ερμηνεία του ηθοποιού Pedro Alonso), την επιπόλαιη Τόκιο, την τσαχπίνα Ναϊρόμπι, τον ερωτευμένο Ρίο, τόσο που όταν πια όλα τελειώνουν θέλουμε να ξαναβρεθούμε μαζί τους στο νομισματοκοπείο, όμηροι πια της γοητείας τους. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης που αναφέραμε.
Μεγάλη σειρά που πετυχαίνει να δώσει άλλη διάσταση στο concept "εντυπωσιακή ληστεία μετά ομηρείας".
ΔΕΝ περιμένουμε (ούτε θέλουμε) την αμερικάνικη βερσιόν! (Νισάφι πια!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου